Progresif maküler hipomelanozis (PMH) ilk olarak 1988 yılında Guillet tarafından tanımlanmıştır. PMH sıklıkla gövdeyi tutan, asemptomatik, zor fark edilen, numuler, skuamsız, hipopigmente maküllerle karakterizedir. PMH çoğunlukla adölesan ve genç kadınlarda görülür. Etyopatogenezi hala bilinmemektedir. Wood lambası altında hipopigmente maküllerde kırmızı foliküler florasan görünürken komşu normal deride florasan gözlenmez. PMH’nin histopatolojik bulguları genellikle non-spesifiktir, ancak hipopigmente maküllerin melanin içeriğinin normal deriye göre azalmış olması sık görülen bir bulgudur. Etkili bir tedavi halen bilinmemektedir. Ancak fototerapi PMH’yi kontrol altına almada etkili bulunmuş olmasına karşın hastalığın rekürrensini
önlememektedir. Biz bu makalede PMH’nin etyopatogenezi, klinik bulguları, histopatolojisi, ayırıcı tanısı ve tedavi seçeneklerini derlemeyi amaçladık.

Progressive macular hypomelanosis (PMH) was initially described and named by Guillet in 1988. PMH is characterized by asymptomatic, ill-defined, nummular, non-scaly, hypopigmented macules, localized predominantly on the trunk. PMH is mostly seen in adolescents and young females. The etiopathogenesis of PMH is still unknown. The red follicular fluorescence becomes visible in the hypopigmented macules under Wood’s lamp but is absent in normal adjacent skin. The histopathologic findings in PMH are usually non-specific, but a common feature is the decreased melanin content in the hypopigmented macules compared to the normal skin. No effective therapy is currently known. Phototherapy was found to be effective for the control of PMH; however, it does not prevent recurrence of the disease. In this paper, we aimed to review the etiopathogenesis, clinical findings, histopathology, differential diagnosis and treatment options of PMH.

Amaç: Mesleki örgütlenmenin en önemli yapı taşlarından biri de derneklerdir. Bu çalışmada, ülkemizde ve dünyada faaliyet gösteren dermatoloji derneklerinin saptanması ve bunların genel yapısı ile faaliyetlerinin araştırılması amaçlandı.
Gereç ve Yöntem: İnternette arama motoruna (www.google.com) “international, Asian, European, African ve dünya ülkelerinin ve ırklarının isimleri” ile “dermatology, cutaneous, skin, nail, hair, skin biology, cosmetic, laser, photobiology, dermoscopy, teledermatology, dermatoallergy, dermatoimmunology, sexually transmitted disease, dermatovenereology, dermatooncology, dermatosurgery, dermatologic imaging, dermatopathology, psychodermatology” ve “foundation, association, society, organization” anahtar kelimeleri yazılarak Türkiye’deki ve Dünyadaki derneklere ulaşıldı. Web sayfası olup olmaması ve yayın dili açısından dernekler dört gruba ayrıldı. “International League of Dermatology Societies (ILDS) ” web sitesine girilerek derneklerin buraya üye olup olmadıkları incelendi. Ayrıca derneklerin tarihçeleri, amaçları, idari yapıları, gelir kaynakları, üye sayıları, üyelik şartları, dernek üyeliklerinin avantajları, eğitim faaliyetleri, süreli yayınları, bilimsel çalışma grupları ve sosyal faaliyetleri incelendi.
Bulgular: Dünyada 194 dermatoloji derneği saptandı. En çok derneği olan ülkeler, Amerika Birleşik Devletleri (22), Türkiye (14), İtalya (11) ve İngiltere (9) idi. Bu derneklerin 53’ü uluslararası, 141’i ulusaldı. Uluslararası dernek sayısı en fazla olan ülkeler ise Amerika Birleşik Devletleri (12) ve Almanya (5) idi. İngilizce web sitesi olan 72, ingilizce ve anadilinde web sitesi olan 17, sadece anadilinde web sitesi olan 53, web sitesi olmayan 52 dernek saptandı. Ülkemizdeki derneklerden sadece birinin İngilizce web sitesi vardı; dört derneğin web sayfası yoktu, hiçbiri uluslararası değildi. ILDS’ye üye dernek sayısı 131’di. Bunların 12 tanesi Amerika Birleşik Devletleri’ne aitti. Ülkemizden ise dört dernek ILDS’ye üyeydi.
Sonuç: Ülkemizdeki dernek sayısı yeterlidir. Ancak uluslararası hüviyet kazanma, mali olarak güçlü yapıya sahiplik, eğitim ve bilimsel faaliyetlerde etkinlik, süreli dergilerin dermatoloji dünyasındaki yeri gibi konularda yolumuzun uzun olduğu söylenebilir.

Background and Design: Associations are the most important constituents of occupational organizations. The objective of this study was to determine dermatology associations and to investigate their structures and functions. Material and Method: Dermatology associations were reached through the internet via a search engine (www.google.com) by entering the keywords “international, Asian, European, African, and the other nationalities and races” and “dermatology, cutaneous, skin, nail, hair, skin biology, cosmetic, laser, photobiology, dermoscopy, teledermatology, dermatoallergy, dermatoimmunology, sexually transmitted disease, dermatovenerology, dermatooncology, dermatosurgery, dermatologic imaging, dermatopathology, physchodermatology” and “foundation, association, society, organization”. The associations were classified into four groups according to the entities on the particular website and publication language. Associations were searched on the “International League of Dermatology Societies (ILDS)” website in order to investigate membership status. Furthermore, we investigated history, aim, administrative structure, revenue sources, the number of members, membership requirements and benefits, training activities, periodicals, scientific working groups and social activities.
Results: One hundred ninety-four associations worldwide have been determined. The countries with a significant number of associations were the United States of America - 22, Turkey - 14, Italy - 11 and England - 9. Fifty-three associations worldwide were international and 141 were national. The countries with a higher number of international associations were the United States of America - 12 and Germany - 5. There were 72 associations with an english website, 17 with a website in both english and local language, 53 with a website in only local language, 52 without a website. From Turkey, only one association had a website in english, but none of them were international. The number of ILDS members was 131 and 12 of them were Americans. From Turkey, four associations were member of ILDS.
Conclusion: The quantity of Turkish dermatology associations is sufficient. However, we have a long way to become more efficient in educational-scientific activities and periodicals and to gain international recognition.

Amaç: İmmun sistemi normal olan kişilerde birçok maya, küf ve dermatofit türü mantar deride ve mukozada kommensal olarak yaşayabilmektedirler. Diyabetes mellituslu hastalar, HIV-pozitif hastalar, organ transplant hastaları, malinite olan hastalar yüzeyel fungal infeksiyonların oluşumuna yatkındırlar. Bu vaka kontrollü çalışmada hematolojik malinite olan hastalardaki yüzeyel fungal infeksiyonların prevelansını, kliniğini ve mikolojik özelliklerini göstermeyi amaçladık.
Gereç ve Yöntem: Çalışmaya 2003–2004 tarihleri arasında 80 (49 erkek, 31 kadın) hematolojik malinite olan hasta ve 50 (22 erkek, 28 kadın) polikliniğimize gelen ve rastgele seçilen sağlıklı birey kontrol grubu olarak alındı. Hastaların yaş ortalaması 52±1,85, kontrollerinki ise 41,56±2,04 idi. Tüm hastalar yüzeyel fungal infeksiyon açısından muayene edildi. Parmak arasından, kasıktan ve şüpheli lezyonlardan deri kazıntı örnekleri; dil sırtından mukozal sürüntü örnekleri alındı. Tırnak örnekleri de toplandı. Tüm deri ve tırnak örneklerine direkt mikroskobik inceleme yapıldı ve fungal izolasyon için Sabaraud Dextrose Agar (SDA) kullanıldı. Maya mantarları germ tüp oluşumu ile gösterildi.
Bulgular: Hematolojik malinite olan 56 (%70) hastada herhangi vücut bölgesi derisinde üreme olurken; kontrol grubunda 21 (%42) hastada üreme oldu. Oral mukoza her iki grupta en sık fungal izolasyonun olduğu bölge oldu. Dermatofit olmayan küflerin de yüksek oranda ürediği gözlendi (%26). Candida albicans kültürden en fazla izole edilen cins oldu.
Sonuç: İmmunsuprese hasta grubu olan hematolojik maliniteli hastalarda yüzeyel fungal infeksiyon gelişme oranı normal popülasyona göre yüksek çıkmıştır. Çalışmamızda Candida albicans en sık izole edilen mantar türü olmuştur. En sık oral mukoza Candida infeksiyonu gözlenmiştir. Dermatofit olmayan küflerin yüksek oranda izole edilmesi uzun süreli kullanılan geniş spektrumlu antibiyotiklere, sitotoksik kemoterapilere ve antifungallere bağlanabilir.

Background and Design: Dermatophytes, yeasts and some moulds settle on the skin and mucosal surfaces in immunocompetent individuals as commensals. Patients with diabetes mellitus, HIV-positive patients, organ transplant recipients and the patients with malignancies are predisposed to develop superficial fungal infections. We aimed to determine the prevalence, clinical and mycological features of superficial fungal infections in patients with hematologic malignancies in this case-control study.
Material and Method: Eighty patients with hematologic malignancies (49 men, 31 women) and 50 healthy individuals (22 men, 28 women) randomly selected at our clinical department as controls were included to this study between 2003 and 2004. The mean age was 52±1.85 years in patients and 41.56±2.04 years in controls. All patients were inspected for superficial fungal infections. Skin scrapings and mucosal swabs were obtained from the toe web, inguinal region, any suspicious lesion and oral mucosa. Nail samples were also collected. All samples were examined by direct microscopy and cultured in Sabouraud dextrose agar (SDA). The yeasts were established in germ-tube production.
Results: Fifty-six (70%) of 80 patients with hematologic malignancies had fungal colonization, whereas 21 (42%) of 50 controls had. For both groups, oral mucosa was the predominant area that fungus was mostly isolated from. A rising number of non-dermatophyte moulds (26%) was observed. Candida albicans was the predominant agent isolated from the culture.
Conclusion: The prevalence of superficial fungal infection was higher in patients with hematologic malignancies (being immunosuppressed) than in the normal population. Candida albicans was the predominant isolated agent that was found in our study. We observed oral mucosa candidal infection mostly. The rising number of non-dermatophyte moulds is attributed to long-term use of antibiotics, cytotoxic chemotherapies and antifungals.

Amaç: Pemfigus deri ve mukozalarda bül oluşumuyla seyreden, otoimmün bir hastalıktır. Bu çalışmada bül oluşumunda rolü olan desmoglein-1 (dsg-1) ve desmoglein-3 (dsg-3)’e karşı oluşmuş antikorların saptanmasında kullanılan iki yöntem olan direkt immünfloresan (IF) inceleme ve ELISA yönteminin hastalık aktivitesi ve remisyonla ilişkisi araştırılmaktadır.
Gereç ve Yöntem: Çalışmaya 23’ü pemfigus vulgaris, 2’si pemfigus foliaseus tanısı almış toplam 25 hasta alındı. Hastaların tedavi öncesi ve klinik remisyonun 3., 6. ve 12. aylarındaki anti-dsg-1 ve anti-dsg-3 serum antikor düzeyleri ELISA ile araştırıldı. Eş zamanlı olarak aktif hastalıkta lezyon kenarından, remisyonda ise sağlam kalça derisi/alt dudak mukozasından direkt IF inceleme yapıldı. Nüks halinde tetkikler tekrarlandı.
Bulgular: Pemfigus vulgaris hastalarının tedavi öncesi 17’sinde (%73,9) anti-dsg-1 antikoru, hepsinde (%100) anti-dsg-3 antikoru pozitif saptandı. İki pemfigus foliaseus olgusunda tedavi öncesi anti-dsg-1 pozitif değerlerde iken anti-dsg-3 negatif saptandı. Anti-dsg-1 antikor serum düzeyleri deri şiddet skoru ile (r: 0,577; p: 0,003), anti-dsg-3 antikor serum düzeyleri ise oral mukoza şiddet skoru ile korele idi (r: 0,539; p: 0,008). Tam remisyona giren hastaların 16’sında (%84,2) tedavi öncesi direkt IF’da saptanan birikim remisyonla birlikte negatifleşti. Nüks gözlenen 9 hastanın hepsinde nüks sırasında anti-dsg-1 ve/veya anti-dsg-3 serum düzeylerinde artış saptandı. Dokuz olgunun 3’ünde ise klinik remisyon halinde iken nüksten 1-4 ay öncesinde serum antikor düzeylerinde yükselme tespit edildi.
Sonuç: Bu çalışmada serum desmoglein otoantikor değerlerinin hastalık şiddeti ve aktivitesi ile ilişkili olabileceğini saptadık. Klinik remisyon esnasında desmoglein antikorlarının seri ölçümleri takip ve tedavi modifikasyonunda yol gösterici olabilir.

Background and Design: Pemphigus is an autoimmune disease that results in blistering of the skin and mucous membranes. In this study, we investigated the relationship between disease activity and remission with ELISA scores and direct immunofluorescence (IF) - two methods used for the detection of antibodies against desmoglein-1 (dsg-1) and desmoglein-3 (dsg-3) that are responsible for blister formation.
Material and Method: Twenty-three pemphigus vulgaris patients and two pemphigus foliaceus patients were enrolled in the study. The serum levels of anti-dsg-1 and anti-dsg-3 antibodies were measured with ELISA before therapy and at 3, 6, and 12 month of clinical remission. Concurrently, direct IF was performed on perilesional skin during active disease and on normal buttock skin/lower lip mucosa in remission. The tests were repeated if relapse has occured.
Results: Anti-dsg-1 was detected in 17 (73.9%) pemphigus vulgaris patients and anti-dsg-3 in 23 (100%) pemphigus vulgaris patients. In two pemphigus foliaceus patients, anti-dsg-1 values were positive, while anti-dsg-3 values were negative. A statistically significant correlation was seen between anti-dsg-1 antibody serum levels and skin severity scores (r: 0.577; p: 0.003), as well as between anti-dsg-3 antibody serum levels and oral mucosa severity scores (r: 0.539; p: 0.008). Direct IF results in 16 patients (84.2%) who achieved complete remission were negative. In 9 patients who relapsed, elevated serum values of anti-dsg-1 and/or anti-dsg-3 were also found. Increase in serum antibody levels was detected 1-4 months before the relapse in three of them.
Conclusion: In this study, we observed that serum desmoglein antibody levels correlated with disease severity and activity. In clinical remission, serial measurements of desmoglein antibodies can provide a guide for clinical follow-up and treatment modification.

Amaç: Bu çalışmanın amacı piyoderma gangrenozum (PG) tanısı alan hastalardaki klinik özelliklerin, eşlik eden sistemik hastalıkların ve tedavi protokollerinin incelenmesidir.
Gereç ve Yöntem: 2003-2009 yılları arasında kliniğimizde PG tanısı konulan 20 hasta çalışmaya alındı. Hastalar klinik özellikleri, eşlik eden sistemik hastalıkları ve tedavi protokolleri açısından retrospektif olarak incelendi.
Bulgular: 6 yıllık izlemde, 11’i kadın ve 9’u erkek, yaşları 19-75 arasında değişen ( yaş ortalaması 45±16,39), 20 PG’li hasta çalışmaya alındı. Lezyonlar 3 hastada (%16) papül, 1 (%5)’inde bül, 1 (%5)’inde eritemli plak ve 15 (%74)’inde püstül şeklinde başlamıştı. On dört (%70) hastada tek lezyon bulunurken diğer hastalarda çok sayıda lezyon bulunmaktaydı. Lezyonlar yerleşim yerine göre en sık 14 (%70) hastada alt ekstremiteydi. Piyoderma ganrenozumlu hastalarda en sık eşlik eden hastalık inflamatuvar barsak hastalığıydı (kolitis ülseroza n: 4 ve Crohn hastalığı n: 2 toplam n: 6, %30). Diğer eşlik eden hastalıklar arasında vitiligo (n: 1, %5), Behçet hastalığı (n: 1, %5), hidradenitis süpürativa (n: 1, %5), derin ven trombozu ve pulmoner emboli (n: 1, %5), pangastrit (n: 1, %5), akut böbrek yetmezliği (n: 1, %5), sistemik lupus eritematozus (n: 2, %10) ve iatrojenik immünsüpresyon (n: 1, %5) bulunmaktaydı. Sistemik kortikosteroidler en sık uygulanan tedaviydi (n=16, %80). Hastaların tamamında tedaviye yanıt tam olarak alındı.
Sonuç: Çalışmamızda piyoderma gangrenozuma sistemik hastalıklardan en sık inflamatuvar barsak hastalıkları eşlik etmekteydi. Olguların çoğunda lezyonlar alt ekstremitede, tek lezyon şeklindeydi ve tedavide en iyi yanıt sistemik kortikosteroidlerle sağlanmıştı.

Background and Design: The objective of this study is to examine the clinical properties, comorbid systemic diseases and the treatment protocols of the patients diagnosed with pyoderma gangrenosum (PG). Material and Method: Between 2003 and 2009 years, 20 patients diagnosed with pyoderma gangrenosum were evaluated in this study. The clinical properties, comorbid systemic diseases and the treatment protocols were examined retrospectively.
Results: In a six-year period, 20 patients with PG (11 female and 9 male), ranging in age from 19 to 75 (mean age 45±16.39 years) were evaluated. Lesions had started as papule in 3 (16%) patients, as bullous in 1 (5%) patient, as erythematous plaque in 1 (5%) patient and as pustule in 15 (74%) patients. Whereas 14 (70%) patients had single lesion, the other patients had multiple lesions. The lesions were located at lower extremities in 14 (70%) patients most frequently, The most frequent comorbid disease in patients with pyoderma gangrenosum was inflammatory bowel diseases (colitis ulcerosa n: 4 and Crohn disease n: 2 total n: 6, 30%). The other comorbid diseases included vitiligo (n: 1, 5%), Behcet’s disease (n: 1, 5%), hidradenitis suppurativa (n: 1, 5%), deep venous thrombosis and pulmonary embolism (n: 1, 5%), pangastritis (n: 1, 5%), acute renal failure (n: 1, 5%), systemic lupus erythematosus (n: 2, 10%) and iatrogenic immunosuppression (n: 1, 5%). Systemic corticosteroid therapy was the most common treatment (n=16, 80%). The treatment response was 100% in all patients.
Conclusion: In our study, inflammatory bowel diseases were the most frequent comorbid diseases with pyoderma gangrenosum. Most of cases were as single lesions located in the lower extremities and the best treatment response was achieved by the administration of systemic corticosteroids.

Amaç: Tırnak batmasında konservatif yöntemlerin tercih edilme nedenlerinden biri lokal anestezi gibi ağrılı bir basamağın olmamasıdır. Bununla beraber tırnak batmasının kendisi ağrılı bir durumdur. Bazal ağrı düzeyi yüksek hastalarda uygulama yapmak oldukça zor olabilmektedir. Bu çalışmada şiddetli ağrısı olan tırnak batması şikayeti ile başvuran hastalarda topikal anestezik %2,5 lidokain, %2,5 prilokain mikstürü ve %20 benzokain jelin bazal ağrı düzeyi, işlem sırası ve sonrasındaki ağrı üzerinde etkinliğini değerlendirmeyi amaçladık.
Gereç ve Yöntem: Çalışmaya tırnak batması şikayeti olan ve tırnak teli tedavisi planlanan 14-70 yaş aralığında 12’si erkek, 17’si kadın 29 hasta alındı. Hastalar tırnak batmasının evresinden bağımsız şekilde rastgele olarak lidokain-prilokain mikstürü ve benzokain jel uygulanan 2 gruba ayrıldı. Benzokain jel uygulamadan 10 dakika önce, lidokain-prilokain mikstürü uygulamadan 2 saat önce oklüzyonla uygulandı. Her iki grubun topikal anestezik öncesi, sonrası, işlem sırasında ve işlemden yarım saat sonraki ağrı düzeyleri sayısal ağrı ölçeğine göre değerlendirildi.
Bulgular: Her iki grubun topikal anestezik öncesi, sonrası, işlem sırası ve işlemden yarım saat sonraki ağrı değerleri arasında istatistiksel olarak fark tesbit edilmedi. Tırnak batmasının evresinden bağımsız olarak değerlendirildiğinde her iki grupta da topikal anestezik sonrası ve işlemden yarım saat sonraki ağrı değerlerinin topikal anestezik öncesi ağrı değerlerine göre istatistiksel olarak anlamlı derecede azaldığı saptandı. Her iki grupta da işlem sırasında ağrı değerleri topikal anestezik öncesi bazal değerlere benzer düzeye yükseldi. Tırnak batmasının evresine göre değerlendirildiğinde evre 2 ve 3 tırnak batması olan olgularda lidokain-prilokain mikstürü bazal ağrıyı anlamlı şekilde azaltmazken benzokain kullanan grupta anlamlı azalma saptandı.
Sonuç: Uygulama kolaylığı ve özelikle evre 2-3 tırnak batmalarındaki etkinliği nedeniyle %20 benzokain jel tırnak batması olan hastalarda bazal ağrıyı hafifletmek ve konservatif uygulamaları yapmakda yardımcı olabilir.

Background and Design: One of the reasons for preferring conservative methods for ingrown nails is lack of local anesthesia for the painful step. Moreover, ingrown nail is a painful condition per se. It may be very difficult to intervene patients with high basal pain levels. Here, we aimed to assess the efficacy of topical anesthetics (2.5% lidocaine, 2.5% prilocaine mixture and 20% benzocaine gel) by determining basal pain level and pain during and after manipulation in patients with severe pain who applied with ingrown nail complaint.
Material and Method: In this study, we included a total of 29 patients (12 male, 17 female) who had complaint of ingrown nail and for whom nail brace treatment was planned. The patients were divided randomly into two groups regardless of the stage of ingrown nail: with lidocain-prilocain mixture application and with benzocaine gel application. Benzocaine gel was applied 10 minutes before the procedure and lidocaine-prilocaine mixture was applied under occlusion, 2 hours prior to the procedure. Pain levels were evaluated on a numerical pain rating scale before and after topical anesthesia as well as during and half an hour after the procedure in both groups.
Results: Statistical difference was not detected between the pain levels of the two groups before and after topical anesthesia and during and half an hour after the procedure. Regardless of the stage of ingrown nail, the pain levels after topical anesthesia and half an hour after procedure were found to decrease significantly compared to the levels before topical anesthesia in both groups. Pain levels of both groups increased during the procedure and were similar to the basal levels. Considering the stage of ingrown nail, while lidocaine-prilocaine mixture did not decrease pain significantly in the cases with stage 2-3, benzocaine did.
Conclusion: Due to ease of application and especially to efficacy in stage 2-3 ingrown nails, 20% benzocaine gel may help in decreasing basal pain and in applying conservative manipulations in patients with ingrown nails.

Amaç: Bu çalışmada topikal niasinamidin hafif ve orta şiddetli akne vulgaris tedavisinde etkinliği ve güvenirliği ve yaşam kalitesi üzerine etkisi araştırıldı.
Gereç ve Yöntem: Hafif ve orta şiddetli derecede aknesi olan, dermatoloji polikliniğine başvuran 29 kadın hasta çalışmaya alındı. Hastalar sekiz hafta boyunca yüzlerine günde iki kez %4 niasinamid içeren krem-jel (acnecinamide-Microgen) uyguladılar. Lezyonların sayısı (noninflamatuvar ve inflamatuvar) 0,2,4 ve 8. haftalarda sayıldı. Yan etkiler (eritem, deskuamasyon yanma, ve kserozis) kaydedildi. Hastalar tedavinin başında ve sonunda dermatolojiye özel yaşam kalite ölçeği olan Skindeks-29’u tamamladı.
Bulgular: Tedavi sonunda inflamatuvar lezyonların sayısında azalma istatistiksel olarak anlamlıydı (12,24 6,14, p=0,000). Fakat noninflamatuvar lezyonlarda tedavinin başında ve sonundaki azalma istatistiksel olarak anlamlı değildi. Niasinamid krem-jel iyi tolere edildi. Skindeks-29 skala ortalamalarında istatistiksel olarak anlamlı düzelme sağlandı.
Sonuç: Topikal %4 niasinamid krem-jel hafif ve orta şiddetli akne vulgaris tedavisinde alternatif tedavi olarak değerlendirilebilinir.

Background and Design: To investigate the efficacy and safety of topical 4% naicinamide gel cream in the treatment of mild to moderate acne vulgaris and to assess the quality of life of acne patients.
Material and Method: Twenty-nine female patients aged 16-38 (mean: 23.57±5.42) years with mild to moderate acne vulgaris who presented in dermatology outpatient clinic were enrolled in the study. All patients applied 4% niacinamide gel cream (Vivatinell-acnecinamide gel cream®) on their faces twice daily for eight weeks. The number of lesions (inflammatory and non-inflammatory) was counted at 0, 2, 4 and 8 weeks. The side effects (erythema, desquamation, burning and dryness) were recorded. The Skindex-29, a quality-of-life measure for patients with skin disease, was administered to the subjects at the beginning and the end of treatment.
Results: The decrease in the mean number of inflammatory lesions was statistically significant at the end of the treatment
(pre-treatment vs. post-treatment: 12.24 vs. 6.14; p =0.000). However, there was no statistically significant decrease in the number of non-inflammatory lesions at the end of the eight weeks. The niacinamide gel cream was generally well tolerated. There was statistically significant improvement in the Skindex-29 scale scores (p =0.000) at the end of the treatment.
Conclusion: Topical 4% niacinamide gel cream may be an alternative treatment for inflammatory lesions of mild to moderate acne vulgaris.

Amaç: Pitriyazis rozea (PR) akut başlangıçlı, kendi kendine iyileşebilen papüloskuamöz bir deri hastalığıdır. Hastalığın etyolojisi tam olarak bilinmemekle birlikte birçok epidemiyolojik ve klinik çalışma infeksiyöz ajanların hastalığın sebebi olabileceğini desteklemektedir. İnsidanstaki mevsimsel değişiklikler muhtemel infeksiyöz etyoloji için epidemiyolojik kanıtlar olabilir. Bu çalışmada PR olgularının demografik özelliklerini ve hastalıkta iklimsel faktörlerin rolünü incelemeyi amaçladık.
Gereç ve Yöntem: 2000-2005 yılları arasında kliniğimizde takip ettiğimiz PR olgularının dosyalarını retrospektif olarak inceledik. Hasta dosyalarından demografik özellikler ve başvuru tarihleri kaydedildi. 2000-2005 yıllarına ait Bursa ili aylık sıcaklık, basınç, nem, yağış sayısal verileri T.C Meteoroloji Genel Müdürlüğü’nden elde edildi. Hastalığın başlangıç zamanı ile meteorolojik parametreler arasındaki olası bir ilişkiyi incelemek için istatistiksel olarak kümeleme analizi kullanıldı.
Bulgular: İki yüz yetmiş bir kadın, 142 erkek toplam 413 hasta dosyası retrospektif olarak incelendi. Hastaların 88’inde (%21,3) ‘‘madalyon plak’’ tespit edildi. Pitriyazis rozeanın en sık 20-29 yaş grubunda görüldüğü gözlendi. Hasta sayılarının 2000-2005 yılları arasındaki sayısal dağılımı sırasıyla 51, 57, 80, 75, 63, 87 şeklinde idi. Hastalığın en sık olarak 122 hastada (%29,5) kış mevsiminde; takiben 101 hastada (%24,4) ilkbaharda; 101 hastada (%24,4) sonbaharda ve 89 hastada (%21,7) yaz mevsiminde başladığı saptandı. İstatistiksel olarak yıllık ve mevsimsel insidanslar arasında anlamlı bir farklılık saptanmadı (p>0,05).
Sonuç: Pitriyazis rozea ile mevsimsel faktörler arasında istatistiksel bir ilişki olmamakla birlikte bu bulgu geniş olgu serili, çok merkezli çalışmalarla desteklenmelidir.

Background and Design: Pityriasis rosea (PR) is an acute onset, self-limiting papulosquamous skin disease. The etiology of the disease is totally unknown, however, many epidemiological and clinical studies have suggested that infectious agents may cause the disease. Seasonal changes in the incidence may be an epidemiologic evidence for potential infectious etiology. In this study, we aimed to analyze the demographic data of PR patients and to explore the role of climatic factors in the etiology of the disease.
Material and Method: We retrospectively reviewed the patient files of PR cases that had been followed up in our clinic between 2000 and 2005. Demographic data of the patients as well as the date of applications were recorded. Temperature, raining, pressure and humidity data for the City of Bursa for years 2000-2005 were obtained from the General Directorate of Meteorology, Republic of Turkey. Any potential relationship between onset time of PR and meteorological parameters was investigated statistically by using cluster analysis.
Results: We reviewed the medical records of 413 patients, of whom 271 were female and 142 were male. Herald plaque was seen in 88 patients (21.3%). Pityriasis rosea was observed predominantly in persons between 20 and 29 years of age (139 patients; 33.6%). Distribution of number of cases between 2000-2005 was 51, 57, 80, 75, 63, 87. The highest number of patients was seen in winter (n: 122; 29.5%) followed by spring (n: 101; 24.4%), autumn (n: 101; 24.4%) and summer (n: 89; 21.7%). No statistically significant difference was found between annual and seasonal changes in the incidence of PR (p>0.05).
Conclusion: We conclude that although the relation between PR and seasonal factors was not statistically significant in our study, multi-centric studies on large series of patients are needed to further investigate this topic.

Kutanöz layşmanyazis (KL) geniş bir klinik yelpazesi bulunan, leishmania genusundan parazitlerin neden olduğu, tüm dünyadaki en önemli seyahat hastalıklarından ve en sık görülen vektör aracılıklı hastalıklardan birisidir. Ülkemiz de dahil olmak üzere yaklaşık 88 ülkede endemik olarak görülmektedir. Ülkemizde Güney ve Güneydoğu bölgelerinde endemik olan kutanöz layşmanyazisin konağın immünolojik durumu ve parazitin virulansı ile ilişkili olabileceği öne sürülen pek çok klinik varyantı mevcuttur. Sporotrikoid layşmanyazis nadir görülen KL varyantlarındandır ve bu formda primer lezyondan lenfatikler boyunca yayılımla karakterize nodüler lenfanjit mevcuttur. Bu olgu nadir gözlenen bir kutanöz layşmanyazis klinik varyantı olması, endemik bir bölgeye seyahat öyküsünün öneminin vurgulanması ve sporotrikoid paterndeki lezyonların ayırıcı tanısına dikkat çekmesi amacıyla sunulmaktadır.

Cutaneous leishmaniasis is one of the most important travel diseases in the world and one of the most common vector-mediated diseases with a wide clinical spectrum and is caused by parasites belonging to the genus Leishmania. It has been seen endemically in 88 countries including ours. Cutaneous lesihmaniasis, endemic in the South and Southeastern regions of our country, has many clinical variants suggested to be associated with the immunologic status of the host and virulence of the parasite. Sporotrichoid leishmaniasis is one of the rare cutaneous variants and in this form, there is nodular lymphangitis characterized by spread through the lymphatics from the primary lesion. This case is presented for being a rare clinical variant of cutaneous leishmaniasis, for emphasizing the importance of travel history to the endemic regions and for drawing attention to the differential diagnosis of lesions spread in a sporotrichoid pattern.

Liken miksödematoz (papüler müsinoz) tiroid hastalığı olmaksızın dermal müsin birikimi ve fibrozise bağlı olarak gelişen likenoid papül, nodül ve/veya plaklar ile karakterize sık görülmeyen, kronik, idiyopatik bir hastalıktır.Liken miksödematoz klinikopatolojik olarak iki subgrup içerir: monoklonal gammopati ile beraber sistemik, hatta letal bulguları olan generalize papüler ve sklerodermoid form (skleromiksödem de denir) ve daha selim prognozlu lokalize papüler form."Discrete" papüler müsinoz, Hepatit C virüs (HCV) ve insan immünyetmezlik virüs (HIV) infeksiyonu ile ilişkili olabilen lokalize formun nadir bir subtipidir.Bugüne kadar literatürde HCV veya HIV infeksiyonu ile ilişkisi olmayan sadece 12 olgu bildirimi vardır. Burada vücu-dunda çok sayıda, asemptomatik, deri renginde papülleri olan, histopatolojik incelemede dermal müsin birikimi tespit edilen, tiroid hastalığı ve monoklonal gammopati saptanmayan, viral belirleyicileri negatif olan 64 yaşında kadın hastayı sunuyoruz.

Lichen myxoedematosus (synonym, papular mucinosis) is an uncommon, chronic, idiopathic disorder characterized by lichenoid papules, nodules and/or plaques due to dermal mucin deposition and a variable degree of fibrosis in the absence of thyroid dysfunction. Actually, lichen myxoedematosus includes two clinicopathologic subsets: a generalized papular and
sclerodermoid form (also called scleromyxedema) with a monoclonal gammopathy and systemic, even lethal, manifestations and a localized papular form with non-disabling course. Discrete papular mucinosis is a rare subtype of the localized form and can be associated with hepatitis C virus and human immunodeficiency virus (HIV) infection. Only 12 cases unrelated to HCV or HIV infection have been described in the literature to date. Herein, we report a 64-year-old woman who presented with asymptomatic, flat, flesh-coloured papules on her neck, upper trunk and proximal extremities. A skin biopsy from a papule on her neck demonstrated dermal mucin deposition after alcian blue staining. The number of fibroblasts was increased. Laboratory studies revealed normal thyroid function tests. Serum protein electrophoresis did not show any evidence of
a monoclonal gammopathy. Serology tests for HCV and HIV were negative.

Keratinizasyon bozukluklarından biri olan porokeratoz grubunda; dissemine süperfisyal aktinik porokeratoz, punktat porokeratoz, dissemine palmoplantar porokeratoz, lineer porokeratoz ve porokeratozis Mibelli (PM) olmak üzere 5 farklı tip yer almaktadır. Klasik ve en sık görülen tipi PM olup vücudun herhangi bir yerinde görülebilir. Dissemine süperfisyal aktinik porokeratoz ise genellikle güneşe maruz kalan bölgelerde görülen çok sayıda bilateral, simetrik lezyonlarla karakterize diğer bir porokeratoz tipidir. Asemptomatik olmalarına karşın, çeşitli deri malinitelerinin gelişebilmesi nedeniyle tedavi önerilmektedir. Ancak güncel tedavi yaklaşımlarından hiçbiri tamamen etkili değildir. Burada, PM ve dissemine süperfisyal aktinik porokeratoz tanısı konulan ve asitretin tedavisiyle düzelen iki erkek hasta sunmaktayız.

There are five different types in the group of porokeratosis which is one of the keratinization disorders: disseminated superficial actinic porokeratosis, punctate porokeratosis, porokeratosis palmaris et plantaris disseminata, linear porokeratosis and porokeratosis of Mibelli (PM). PM is classic and the most common type that can be seen anywhere on the body skin. Disseminated superficial actinic porokeratosis is another type of porokeratosis which is characterized by widespread, bilateral and symmetric eruptions seen on sun-exposed areas. Although they are asemptomatic, treatment is recommended because of the possibility of developing skin malignancies. However, none of the current treatment approaches is fully effective. Here, we report two male patients diagnosed with PM and disseminated superficial actinic porokeratosis who demonstrated improvement with acitretin treatment.

Herpes zoster (HZ); sıklıkla yaşamın ilerleyen dönemlerinde, arka kök ganglionlarında eylemsiz halde bulunan varisella zoster virüsü (VZV)’nün aktifleşmesi ile ortaya çıkar. Bağışıklık sistemi baskılanmış hastalarda HZ insidansı 20-100 kat kadar artmıştır ve daha şiddetli seyretmektedir. Akut myelositik lösemi (AML) tip M3 tanısıyla immunsupresif tedavi uygulanan 48 yaşında erkek hasta polikliniğimize başvurdu. Hastaya klinik olarak HZ tanısı konuldu. Asiklovir 5x800 mg/gün ile HZ tedavisi yapıldı. Hasta ardışık olarak 3 ay üst üste benzer şikayetlerle tekrar başvurdu. Hastanın dördüncü herpes zoster atağında sol servikal (C)5, C6 dermatom alanları tutulmuştu. Tzanck yaymada multinükleer dev hücreler izlendi. Vezikülden alınan örnekte VZV DNA’sı polimeraz zincir reaksiyonu (PCR) pozitif bulundu. Valasiklovir 3x1 gr 14 gün süreyle uygulandı ve ardından valasiklovir 2x500 mg ile profilaktik tedaviye başlandı. Daha sonra immunsüpresif tedaviye davam edilmesine rağmen HZ atakları gözlenmedi. Bağışıklık sistemi baskılanmış bireylerde tekrarlayan HZ atağı gelişmesi durumunda profilaktik antiviral tedavi uygulaması gerektiğini düşünmekteyiz.

Herpes zoster (HZ) occurs in older ages with activation of varicella-zoster virus (VZV) which persists in a dormant phase within the dorsal root ganglia. The incidence of HZ in immunosuppressed patients is 20-100 times higher and the clinical progress is more severe than in immunocompetent individuals. A 48-year-old man who had been diagnosed with acute myelocytic leukemia type M3 and had been treated with immunosuppressive agents was admitted to our clinic. The patient was clinically diagnosed as having HZ. He was treated with acyclovir 800 mg five times daily for 7 days. In the consecutive three months, he attended our clinic again with similar complaints. The left cervical (C)5, C6 dermatomes were involved at the fourth attack of HZ. Multinucleated giant cells were determined on the Tzanck smear. VZV DNA was detected by polymerase chain reaction (PCR). Treatment with valacyclovir 1 g three times daily for 14 days was prescribed and then, prophylactic treatment with valacyclovir 500 mg two times a day was administered. Although immunosuppressive treatment was continued, no new attacks of herpes zoster occurred. We think that prophylactic antiviral therapy should be initiated in immunosuppressive individuals who have recurrent herpes zoster attacks.