Allerjik kontakt dermatit dışardan temas edilen ajanlara karşı gelişen gecikmiş tip (Tip IV) reaksiyondur. Alerjene maruz kalındıktan ve duyarlandıktan sonra ortaya çıkan klinik tablodur. Akut evrede eritemli, kepekli plaklar, ciddi olgularda ise temas yerlerinde vezikül ve büllerle karakterizedir. Duyarlı kişinin alerjenle tekrarlayan ve devamlı teması hastalığın kronikleşmesine neden olur. Kronik olgularda likenifikasyon, eritemli plaklar, hiperkeratoz, fissür tablosu ortaya çıkar. Allerjik kontakt dermatit dermatoloji alanının çok sık rastlanan hastalık grubudur. Allerjik kontakt dermatit tanısı hasta öyküsü, fizik muayene ve yama testi ile konur. Değişik kontaktan maddelere karşı deri reaksiyonlarının bilinmesi allerjik kontakt dermatit tanısının doğru konulmasını sağlar. Her yaşta görülebilen bu hastalıkta çocuklarda temas edilen malzemeler, giysi malzemeleri ve aksesuarları rol oynarken, erişkin olgularda kontakt dermatit kullanılan kozmetikler ve topikal ilaçlar ile ilişkili olabilir. Kontakt madde yapısı güncel kullanılan ajanlar veya geleneksel maddelerle de ilişkili olabilir. Alerjenin yerleşim yeri iyi değerlendirilmelidir. Hastanın mesleği, hobileri iyi sorgulanmalıdır. Bu derlemede allerjik kontakt dermatit ile ilgili ülkemizde ve dünyadaki son literatür bilgileri sunulmak istenmiştir.

Allergic contact dermatitis is the delayed type hypersensitivity reaction to exogenous agents. Allergic contact dermatitis may clinically present acutely after allergen exposure and initial sensitization in a previously sensitized individual. Acute phase is characterized by erythematous, scaly plaques. In severe cases vesiculation and bullae in exposed areas are very characteristic. Repeated or continuous exposure of sensitized individual with allergen result in chronic dermatitis. Lichenification, erythematous plaques, hyperkeratosis and fissuring may develop in chronic patients. Allergic contact dermatitis is very common dermatologic problem in dermatology daily practice. A diagnosis of contact dermatitis requires the careful consideration of patient history, physical examination and patch testing. The knowledge of the clinical features of the skin reactions to various contactans is important to make a correct diagnosis of contact dermatitis. It can be seen in every age, in children textile product, accessories and touch products are common allergens, while in adults allergic contact dermatitis may be related with topical medicaments. The contact pattern of contact dermatitis depends on fashion and local traditions as well. The localization of allergic reaction should be evaluated and patients’ occupation and hobbies should be asked. The purpose of this review is to introduce to our collaques up dated allergic contact dermatitis literatures both in Turkey and in the World.

Amaç: Dermatoloji mezuniyet sonrası eğitiminde birçok sorunla karşılaşılmaktadır. Bu çalışma ile Türkiye’deki dermatoloji asistanlarının bu sorunlar hakkındaki görüşlerini ve çözüm önerilerini tespit ederek etkili ve standart eğitim programları önerebilmek hedeflenmiştir. Gereç ve Yöntem: Dermatoloji asistanlık eğitimindeki sorunları ve çözüm önerilerini tespit edebilmek için tanımlayıcı bir pilot çalışma planlanmış ve bir anket formu hazırlanmıştır. Çalışma 20 Haziran ile 09 Ağustos 2006 tarihleri arasında yapılmıştır. Sorular asistan düşüncelerinin yeterlilik ve önem düzeylerini değerlendirebilmek için 5’li Likert ölçeğine göre tasarlamıştır. Bulgular: Çalışmaya (52 kadın, 15 erkek) toplam 67 kişi katılmıştır. Eğitim bileşenlerinin önemlilik değerlendirmesinde, en önemli konunun kliniko-patolojik toplantılar olduğu bildirilmesine rağmen diğer tüm bileşenlerin de önemli olduğu tespit edilmiştir. Yeterlilik değerlendirmesinde ise en yetersiz bileşenler olarak fotodermatoloji/lazer (puan 5,0 üzerinden 1,82) ve kozmetik dermatoloji eğitimleri (1,83) olduğu tespit edilmiştir. Ayrıca, seminer hazırlama (4,03), dergi, makale, literatür saatleri (4,04), “textbook” derlemesi, çevirisi, tartışılması (3,86) ve alerji (kontakt dermatit, “patch” test) eğitimi (2,95) dışında kalan tüm bileşenler yetersiz olarak değerlendirilmiştir (en az 1,82, en çok 2,58). Tüm araştırma değerlendirildiğinde, önem ile yeterlilik arasındaki farkın en fazla olduğu alan “kozmetik dermatoloji eğitimi (2,50)” olarak dikkat çekmektedir.
Sonuç: Bu çalışma ülkemizde dermatoloji eğitimi hakkında asistan görüşlerinin alınarak yapıldığı ilk değerlendirme niteliğindedir. Sonuçlar göstermiştir ki eğitim bileşenlerinin yeniden gözden geçirilerek düzenlenmesi ve standart bir asistan eğitim programı hazırlanması gerekmektedir. Yeni program hazırlanırken de özellikle bu konulara daha fazla ilgi gösterilmesi uygun olacaktır.

Background and Design: There are many problems in dermatology residency training. The purpose of this study was to describe dermatology residents’ opinions about problems and proposals of their solutions of dermatology residency training programs in Turkey. In addition, by means of these estimations to propose efficient and standard curriculum components are aimed.Material and Method: A descriptive pilot study was designed and a questionnaire was prepared to describe the problems and suggestions for the solution in dermatology residency education. The survey was conducted between 20 June 2006 and 09 August 2006. The questions were prepared in accordance with a 1 to 5 Likert-type scale to evaluate the level of importance and sufficiency of the residents’ opinions. Results: Sixty seven (52 female, 15 male) residents responded to the survey. Based on the importance evaluation, although clinical-pathological meetings were the most important educational component, all other educational components were also indicated as important. Based on the sufficiency evaluation, the least sufficient educational components were photodermatology/laser therapy training (score, 1,82 of 5,0 ) and cosmetic dermatology (1,83). Sufficiency levels of educational components such as textbook review, translation and discussion (3,86) journal club (4,04), preparation of seminar (4,03) and allergy training (2,95) were evaluated as sufficient. All other educational components were determined as insufficient. Overall, the greatest discrepancies between the importance and sufficiency for all educational components were observed in cosmetic dermatology education (2,50). Conclusion: This is the first study to assess dermatology residency education based on the residents’ perspectives, in Turkey. These results show the necessity for review and revise of some of the elements and the necessity to prepare a standard curriculum of dermatology residency education. It is appropriate to concentrate on this item in the new program which will be prepared.

Amaç: Stevens-Johnson sendromu (SJS) ve toksik epidermal nekroliz (TEN) deri ve mukozaları tutan, yaygın bül oluşumu ve erozyonlarla karakterize ciddi seyirli ilaç reaksiyonlarıdır. Bu çalışmada, hastanemizde SJS ve TEN tanısıyla izlenen hastaların demografik, klinik özellikleri ve seyirlerinin sunulması ve uyguladığımız tedavi yönteminin tartışılması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: 2000-2008 yılları arasında hastanemizde tanısı konan ve tedavi edilen ardışık 20 hasta retrospektif olarak değerlendirildi. Bulgular: Hastaların %15’i SJS, %25’i SJS/TEN (geçiş olguları), %60’ı TEN tanısı almıştı. İki olguda oral, oküler, genital, nazal ve anal mukozaların hepsinde tutulum saptanırken ortalama 3 mukozal yüzeyin tutulduğu gözlendi. Konjunktivalar (%85), oral mukozadan (%95) sonra en sık etkilenen mukozal yüzeylerdi. Döküntüden sorumlu olduğu düşünülen ilaçlar 18 olguda saptanabildi, bunlar; sulfasalazin ve non-steroid antiinflamatuar ilaçlar (6 olgu), antikonvülzan ilaçlar (5 olgu), kanser tedavi ilaçları (3 olgu), allopurinol (2 olgu), amifostin (1 olgu) ve ampisilin’di (1 olgu). Yirmi hastanın 5’i sepsis ve çoklu organ yetmezliği nedeniyle kaybedilmişti. Hastalarımızda 60 yaş üzerinde olmanın, vücut yüzey alanının %70’inden fazlasında tutulumun ve eşlik eden malinitenin istatistiksel olarak seyri olumsuz etkilediği saptandı (sırasıyla; p=0,035, p=0,005, p=0,015). On dört hasta kısa süreli orta doz kortikosteroid ile tedavi edildi. Bu tedaviye hastaların tümünde olumlu yanıt alındı ve fatal seyir gözlenmedi. Hastalarda döküntü başlaması ile sorumlu olduğu düşünülen ilacın kesilmesi arasında geçen süre 2,2 gün ve tedaviye başlanması arasındaki süre ortalama 3,4 gündü. Sonuç: Hastalarımızda döküntüden sorumlu olduğunu düşündüğümüz ilaçlar SJS ve TEN gelişmesinde yüksek risk taşıdığı bilinen ilaçlardır ve ileri yaş, yaygın tutulum ve eşlik eden malinite seyri olumsuz etkilemiştir. Sonuçlarımız kısa süreli orta doz kortikosteroid uygulanmasının sorumlu ilacın erken dönemde kesilmesi yanında tamamlayıcı bir tedavi yöntemi olabileceğini düşündürmektedir.

Background and Design: Stevens-Johnson syndrome (SJS) and toxic epidermal necrolysis (TEN) are severe drug reactions characterized by an extensive skin rash with blisters and exfoliation, accompanied by mucositis. The aim of this paper was to evaluate demographic and clinical features, prognosis and treatment in our patient group. Material and Method: A total of 20 consecutive patients with SJS and TEN diagnosed between 2000 and 2008 in our hospital were retrospectively analyzed. Results: Among the 20 cases, 3 had SJS (15%), 5 had SJS-TEN overlap (25%) and 12 had TEN (60%). Oral mucosae was the most commonly affected site (%95) which was followed by conjunctivae ( 85%) while all mucosal surfaces were affected in 2 patients. Causative drugs, anticonvulsive drugs (5 cases), sulfasalazine and non-steroidal anti-inflammatory drugs (6 cases), allopruninol (2 cases), anti-cancer therapy drugs (3 cases), amifostine (1 case) and ampicillin (1 case), were identified in 18 patients. Five of 20 patients died of severe sepsis and irreversible multiple organ failure. The age above 60 years, percentage of epidermal detachment above 70% of body surface area and associated malignancy were found to be statistically correlated with poor prognosis (p=0.035, p=0.005, p=0.015; respectively). Fourteen patients were treated with short courses of medium-dose corticosteroids. An objective response to corticosteroids therapy was observed in all patients and the survival rate was 100%. The mean delay between occurrence of eruption and the withdrawal of suspected drug was 2.2 days and the first dose of corticosteroids was 3.4 days. Conclusion: In our patients, the suspected causative agents were the most frequently implicated high-risk drugs for the disease. Old age, extensive skin lesions and associated malignancy were found to be correlated with poor prognosis. Our treatment results indicate that beside rapid withdrawal of suspected drug short courses of medium-dose corticosteroids may be an effective approach in the management of SJS and TEN patients.

Amaç: Behçet hastalığı (BH), başlıca tekrarlayan oral ülserasyon, genital ülserasyon ve üveit ile karakterize, kronik, inflamatuar ve etyolojisi bilinmeyen multisistemik bir hastalıktır. Hastalığın patogenezinde faktör V leiden (FVL) gen mutasyonu gibi trombofilik defektler önemli rol oynayabilir. Son zamanlarda BH’nda tromboz ve göz tutulumu ile birlikte FVL gen mutasyonunun birlikteliği gösterilmiştir. Bu çalışmanın amacı, BH’nda FVL gen mutasyonunun prevalansını ve FVL’in sistemik tutulumla arasındaki ilişkiyi araştırmaktı. Gereç ve Yöntem: Yaş ve cinsiyete göre eşleştirilmiş, 106 (51 kadın, 55 erkek) Behçet hastası ve 70 (35 kadın, 36 erkek) sağlıklı birey kontrol grubu olarak çalışmaya dahil edildi. FVL gen mutasyonunun varlığı polimeraz zincir reaksiyonu (PCR) ile araştırıldı. Bulgular: Behçet hastalarının %20,8’inde (22/106) sağlıklı kontrollerin %8,5’inde (6/71) FVL gen mutasyonu saptandı. Bu fark istatistiksel olarak anlamlıydı (p=0,027). Hastaların 45’inde (%42,4) sistemik tutulum mevcuttu. Sistemik tutulumlu (%26,7) ve sistemik tutulumsuz hastalar(%16,4) arasında, FVL gen mutasyonu bakımından istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki yoktu (p=0,197). FVL gen mutasyonu saptanan hastalar ve kontrollerin hepsi heterozigottu. Sonuç: Sistemik tutulumlu Behçet hastalarında bu mutasyonun sıklığını saptamak için, sistemik tutulumlu daha büyük hasta serilerinde daha fazla çalışmalar gerekir.

Background and Design: Behcet’s disease is a chronic, multisystem inflammatory disease of unknown origin characterized mainly by recurrent oral aphthous ulceration, genital ulceration, skin lesions and uveitis. Thrombophilic defects, such as factor V Leiden (FVL) gene mutation may play a role in the pathogenesis of thrombosis in Behcet’s disease (BD). Recently, an association of FVL mutation with thrombosis and ocular involvement in BD has been reported. The object of this present study was to investigate an association between systemic involvement and the presence of the FVL gene mutation in BD patients. Material and Method: One-hundred six patients with BD and 70 healthy subjects were included in the study. FVL gene mutation was determined by polymerase chain reaction. Results: The FVL mutation was detected in 20.8% of the BD patients (22/106) compared with 8.5% of the control subjects (6/71). The difference was not statistically significant (p=0.027). Systemic involvement were observed in 45 (42.4%) patients. No statistically significant association was found between patients with systemic involvement (26.7%) and without systemic involvement (16.4%) with respect to FVL gene mutation (p=0.197). All of the patients and controls tested positive were heterozygous for the mutation. Conclusion: Further studies in larger patients series with systemic involvement are needed to determine the prevalence of this mutation in BD with systemic involvement.

Amaç: PUVA, psoriasis tedavisinde yaygın olarak kullanılmasına rağmen, palmoplantar psoriasiste lokal PUVA’nın etkinliği konusundaki veriler sınırlı ve çelişkilidir. Bu çalışmanın amacı, palmoplantar psoriasiste, tek başına veya sistemik retinoidle birlikte lokal banyo PUVA tedavisinin etkinliğini değerlendirmektir. Gereç ve Yöntem: Banyo PUVA’nın etkinliği, palmoplantar psoriasisi olan 18 hastada retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Tedavi, haftada 3 gün olmak üzere, el ve ayakların 10 mg/litre 8-metoksipsoralen içeren musluk suyunda 15 dakika bekletilmesinin hemen ardından UVA verilmesi şeklinde uygulanmıştır. Hastalara banyo PUVA tedavisi tek başına veya şiddetli ve dirençli olgularda asitretin ile birlikte verilmiştir. Asitretin tedavinin başından itibaren kullanılmış ya da devam eden fototerapiye eklenmiştir. Tam düzelme ya da maksimum yanıt elde edilene kadar banyo PUVA’ya devam edilmiştir. Bulgular: Onsekiz hastanın 7’sinde banyo PUVA tedavisi tek başına, 11’inde asitretin ile birlikte kullanılmıştır. Altı hasta tedavinin başından itibaren banyo PUVA ile birlikte asitretin kullanırken, tek başına PUVA’ya yetersiz yanıt veren 5 hastada asitretin sonradan tedaviye eklenmiştir. Asitretinin ortalama dozu 25 mg/gün'dür. Devam eden fototerapiye asitretin eklenen hastalarda asitretinin kullanılmaya başlanma zamanı ortalama 20. tedavi seansıdır. Tedaviyi tamamlayan 16 hastanın 12’sinde (%75) orta ve belirgin derecede iyileşme elde edilmiştir. Ortalama seans sayısı 32 (8-69), ortalama kümülatif UVA dozu 155,4 J/cm2 (22-373,5), tek bir seansta verilen ortalama maksimum doz 6,6 J/cm2 (3-8)'dir. İki hastada (%13) hafif-orta şiddette eritem gözlenmiştir. Yan etki nedeniyle tedaviyi bırakan olmamıştır. Sonuç: Banyo PUVA tedavisi, palmoplantar psoriasiste etkili ve güvenli bir tedavi yöntemidir.

Background and Design: Although PUVA is widely used in the treatment of psoriasis, data on the efficacy of local PUVA in palmoplantar psoriasis is limited. The aim of current study is to evaluate the efficacy of local bath PUVA alone or in combination with systemic retinoid for treatment of palmoplantar psoriasis. Material and Method: The efficacy of bath PUVA was evaluated retrospectively in 18 patients with palmoplantar psoriasis. Treatment was performed 3 times weekly. Hands and feet were exposed to UVA immediately after a 15-minutes bath in 2 litres of tap water containing 10 mg/litre 8-methoxypsoralen. PUVA was used alone or in combination with acitretin in severe and resistant patients. Acitretin was either given from the beginning or was added to ongoing phototherapy. Bath PUVA was continued till complete or maximum improvement was achieved. Results: Of 18 patients, 7 received bath PUVA treatment alone whereas 11 used acitretin additionally. Six patients used acitretin and bath PUVA together from the beginning whereas in 5 patients who responded insufficiently to PUVA alone, acitretin was added to treatment later. Mean acitretin dose was 25 mg/day. Acitretin was added to ongoing phototherapy after a mean of 20 treatment sessions. Sixteen patients completed the treatment and 12 of them (75%) showed moderate to significant improvement. Mean number of treatments was 32 (8-69), mean cumulative UVA dose was 155.4 J/cm2 (22-373.5), maximum UVA dose per session was 6.6 J/cm2 (3-8). Mild to moderate erythema was observed in 2 patients (13%). No patient discontinued treatment due to side effects. Conclusion: Bath PUVA is an effective and safe treatment modality in palmoplantar psoriasis.

Herediter anjioödem fonksiyonel C1 esteraz inhibitör proteinin konjenital eksikliği sonucu oluşan, otozomal dominant kalıtılan nadir bir hastalıktır. Herediter anjioödemli hastalar klinik olarak yüz, gövde, solunum yolları, abdominal organları ve ekstremiteleri etkileyen tekrarlayan ödem epizodları ile karakterizedir. Ataklar ya spontan olarak ya da stres veya travmayı takiben oluşabilir. Hastalık sıklıkla karın ağrısı atakları ile seyreder. Öyle ki hastalar bu şikayet nedeniyle dermatoloji kliniğinden ziyade diğer kliniklere başvurabilir ve yanlış tanı konulup takip edilebilir. Bu nedenle karın ağrısından yakınan olgularda ayırıcı tanıda herediter anjioödem de düşünülmelidir. Bu yazıda uzun süredir Ailevi Akdeniz Ateşi olarak takip edilen herediter anjioödem tanılı bir aile sunmaktayız. Aile bireyleri çocukluk çağından beri vücudunun değişik bölgelerinde devamlı oluşup sonra kaybolan şişliklerden ve şiddetli karın ağrısından yakınmaktaydı. Hastalar yanlışlıkla Ailevi Akdeniz Ateşi tanısı ile yıllarca izlenmiş ve tedavi edilmeye çalışılmıştır. Olgulara kliniğimizde herediter anjioödem tanısı konuldu ve danazol tedavisinden fayda gördüler.

Hereditary angioedema is a rare autosomal dominant disorder resulting from the congenital deficiency of functional C1 esterase inhibitor protein. Patients with hereditary angioedema are clinically characterized by recurrent episodes of swelling of the extremities, face, trunk, airways and abdominal viscera. Attacks may occur either spontaneously or following stress or trauma. The disease is usually associated with attacks of abdominal pain. So, patients may apply for this complaint to other clinics rather than dermatology, and may be misdiagnosed and followed for a long time. Therefore hereditary angioedema should be thought in differential diagnosis of patients suffering from abdominal pain. Here in this writing, we describe a family with hereditary angioedema who has been followed as Familial Mediterranean Fever for a long time. The family members complained from swellings which have been occuring in various regions of the body and disappearing spontaneously, and complained from severe abdominal pain, since childhood. These patients have been followed and tried to be treated with the misdiagnosis of Familial Mediterranean Fever for many years. These patients were diagnosed as hereditary angioedema in our clinic, and benefited from danazol treatment.

Gençlerin halkasal likenoid dermatiti, çevresi eritemli ortası hipopigmente halkasal plaklarla karakterize bir hastalıktır. İlk kez 2003 yılında Annessi ve arkadaşları tarafından tanımlanmıştır. Daha sonra gençlerin halkasal likenoid dermatitli sadece bir olgu bildirilmiştir. Bu yazıda halkasal likenoid dermatiti olan 17 yaşında bir erkek olgu sunulmuş ve halkasal lezyonların ayırıcı tanısında gençlerin halkasal likenoid dermatitinin de düşünülmesi gerektiği vurgulanmıştır.

Annular lichenoid dermatitis of youth is a disease characterized by annular plaques with erythematous border and central hypopigmentation. It had been first described by Annessi et al in 2003. After that only one case with annular lichenoid dermatitis of youth was reported. In the present study, a 17-year-old man with annular lichenoid dermatitis is reported and it has been emphasized that annular lichenoid dermatitis of youth should be taken into consideration in the differential diagnosis of annular lesions.

Akrokeratozis verrüsiformis, nadir görülen otozomal dominant geçiş gösteren bir genodermatozdur. Lezyonlar, tipik olarak el ile ayak sırtlarında, diz ve dirseklerde yerleşim gösteren küçük, verrüköz, düz papüllerdir. Burada asitretin ile başarılı bir şekilde tedavi edilen akrokeratozis verrüsiformisli sporadik bir olgu sunulup, ilgili literatür gözden geçirildi.

Acrokeratosis Verruciformis is a rare autosomal dominant genodermatosis. Typically, the lesions are small, verrucous, flat papules on the dorsal aspects of the hands and feet, elbows and knees. Herein, we report a sporodic case of acrokeratosis
verruciformis, succesfully treated with acitretin, and review of the literatures.