Atopik dermatit sanayileşmiş toplumlarda önemli bir sağlık sorunu olarak karşımıza çıkarken, gelişmekte olan ülkemizde ise sıklığı giderek artış göstermektedir. Bu derlemede, etyopatogenezi, klinik bulguları ve güncel tedavi yaklaşımları son kılavuzlar ve literatür eşliğinde gözden geçirilerek aktarılmaktadır.

Atopic dermatitis is one of the important public health problems of the industrialized communities, and the prevalence of the disease has been increasing in our developing country. In this paper, etiopathogenesis, clinical characteristics and current therapeutic approaches of atopic dermatitis is reviewed under highlights of recently published guidelines and the literature.

Amaç: Fokal infeksiyonların psoriyasis lezyonlarının oluşumu ve/veya alevlenmesini tetikleyebildiği bildirilmiştir. En sık boğaz infeksiyonları ile ilişkisi bilinmekle birlikte, bazı olgularda aktif veya asemptomatik idrar yolu infeksiyonunun tedavisi ile psoriyazis lezyonlarında da düzelme gözlenmesi üzerine idrar yolu infeksiyonlarının tetikleyici faktör olarak dikkate alınması gerektiği vurgulanmıştır. Bu çalışmada psoriyazis vulgarisli kadın olgularda genitoüriner infeksiyon (GÜİ) sıklığının değerlendirilmesi ve GÜİ olan olgulardaki klinik ve demografik özelliklerin olmayan olgularla karşılaştırılması amaçlanmıştır.
Gereç ve yöntemler: Retrospektif olarak planlanmış çalışmamızda kliniğimizde yatan psoriyazis vulgarisli 144 kadın olgunun dosyası psoriyazis klinik tipi, demografik veriler, psoriyazis alan şiddet indeksi ve eşlik eden GÜİ’ları açısından taranmıştır. Klinik olarak plak psoriyazisli olgular “stabil”, guttat psoriyazisli veya guttat saçılımları olan plak psoriyazisli olgular ise “aktif” psoriyazis olarak tanımlanmıştır.
Bulgular: Toplam 144 psoriyazis olgusunun 93 (%64,6)’ünün aktif psoriyazis, 51 (%35,4)’inin ise stabil psoriyazis klinik özelliklerini taşıdığı saptanmıştır. Olguların 31 (%21,5)’inde idrar yolu infeksiyonu, 23 (%16)’ünde vajinit ve 5 (%3,5)’inde servisit olmak üzere toplam 48 (%33,3) olguda GÜİ varlığı belirlenmiştir. GÜİ saptanan olgularda GÜİ olmayanlara göre ortalama psoriasis başlangıç yaşının daha düşük, son alevlenme süresinin daha kısa ve psoriyazis alan şiddet indeksi değerlerinin daha yüksek olduğu gösterilmiştir. Aktif psoriyazisli olgularda %36.6 olarak saptanan GÜİ sıklığının stabil psoriyazisli olgulara (%27,5) göre daha fazla olduğu ancak istatistiksel olarak anlamlı olmadığı gösterilmiştir.
Sonuç: Hem aktif hem de stabil psoriyaziste özellikle yakın zamanda alevlenme geçirmiş veya klinik şiddet skorları yüksek olan olgularda GÜİ araştırılmasının yararlı olacağı kanaatindeyiz.

Background and Design: It has been reported that the focal infections may trigger the formation and/or exacerbation of psoriasis lesions. Although it is known that the most frequent association is with throat infection, it is emphasized that urinary tract infections should be
considered as a triggering factor due to improvement of psoriatic lesions after treatment of active or asymptomatic urinary tract infection in some cases. The aim of our study was to evaluate the frequency of genitourinary infection (GUI) and to compare the clinical and
demographic features of cases with and without GUI.
Materials and methods: In this retrospective study, the files of 144 female psoriasis vulgaris inpatients were evaluated for clinical type of psoriasis, demographic data, psoriasis area and severity index (PASI), and accompanying GUIs. Clinically, the patients with plaque psoriasis were defined as “stable” psoriasis, while those with guttate psoriasis or with flare-up of guttate psoriasis in case of plaque psoriasis were defined as “active” psoriasis.
Results: Out of a total of 144 psoriasis patients, 93 (64.4%) were in the active group and 51 (35.4%) were in the stable group. Of all the patients, 48 (33.3%) had GUI. Thirty-one (21.5%) patients had urinary tract infection, 23 (16%) had vaginitis and 5 (3.5%) patients had cervicitis. It was found that the patients with GUI had lower mean age of psoriasis onset, shorter mean duration of the last exacerbation and higher values of mean PASI compared to those without GUI. In patients with active psoriasis, the frequency of GUI was higher (36.6%) than in the stable group (27.5%), but statistically significant difference between them was not determined.
Conclusion: We assumed that it would be beneficial to investigate GUI in both active and stable psoriasis cases, especially in patients who had recently suffered an exacerbation or had high clinical severity scores.

Amaç: Yatırarak takip ettiğimiz akut ürtikerli ve anjioödemli hastaların klinik ve etyolojik özelliklerinin belirlenmesi ve laboratuvar tetkiklerinin gerekliliğinin değerlendirilmesi.
Gereç ve Yöntem: Bu çalışmaya yatırarak tedavi ettiğimiz 105 akut ürtiker ve anjioödemli hasta alındı. Lezyonların özellikleri ve hastaların klinik özellikleri sorgulandı. Ayrıca lezyon sayısı, şiddeti ve ürtika plak çapı kaydedildi. Hastalardan rutin hematolojik ve biyokimyasal tetkikler, tiroid fonksiyon testleri, hepatit belirteçleri, gaytada parazit, total IgE, kültürler, eritrosit sedimantasyon hızı, C-Reaktif protein, antinükleer antikor, PA akciğer grafisi ve gerekli hastalarda psikiyatri konsultasyonu istendi. Bulgular SPSS 15,0 istatistik programına kaydedildi ve yüzde (%) verilerek yazıldı.
Bulgular: Hastalarımızın 28’i sadece ürtiker (%26,7), 7’si sadece anjioödem (%6,7), 70’i ürtiker ve anjioödemdi (%66,7). Eşlik eden en sık semptom kaşıntı (%91,4) ve yanma hissi (%34,3) idi. En sık sistemik semptom olarak %15.2’sinde halsizlik ve %12,4’ünde baş ağrısı görüldü. Lezyonlar sıklıkla akşam saatlerinde (%24,8) oluşuyordu. Kaşıntı 25 hastada (%23,8) gece uyandırıyordu. Hastaların bir kısmında lezyonların fiziksel aktiviteyle ilişkisinin olduğu gözlendi. Hastaların 12’sinde (%11) eşlik eden sistemik hastalık bulunmaktaydı. Etyolojik faktörler incelendiğinde 33 hastada başvurduğu esnada infeksiyon tesbit edildi (%31). Gıda anamnezi sorgulandığında hastaların 14’ünde (%13) gıda suçlandı. Hastaların 30’unda (%28,5) ilaç anamnezi vardı. Hastalarımızdan %37,1’inde stres ve 3 hastada (%3) anksiyete bozukluğu tesbit edildi. On hastada (%9) gaytada değişik türde parazit saptandı.
Sonuç: Akut ürtiker benin bir hastalıktır. Altta yatan neden her zaman bulunamasa da en sık tetikleyici faktörler infeksiyonlar ve ilaçlardır. Hastaların ayrıntılı olarak anamnezlerinin alınması ve takip altına alınması oldukça önemlidir. Anamnezde bildirilen ve provakatif olduğu düşünülen faktörlerin tesbitine yönelik tetkiklerin yapılması genellikle yeterli olmaktadır. Diğer tetkikler zaman kaybına yol açmakta ve gereksiz bir maliyete neden olmaktadır.

Background and Design: To determine the clinical and etiological features of inpatients with acute urticaria and angioedema and to assess the need for laboratory tests.
Material and Methods: We recruited 105 patients with acute urticaria and angioedema who were admitted to our inpatient unit. The lesions and the characteristics of the patients were analyzed. Routine diagnostic tests including complete blood count,
thyroid function tests, hepatitis panel, stool parasite, total IgE levels, cultures, erythrocyte sedimentation rate, C-reactive protein, anti-nuclear antibody, and posterior anterior lung X-ray were ordered. A psychiatric consultation was obtained, when needed. The results were analyzed with SPSS 15.0 statistical software.
Results: Among 105 patients, 28 (26.7%) had urticaria, 7 (6.7%) had angioedema, and 70 (66.7%) suffered from both urticaria and angioedema. The most common accompanying symptoms were itching (91.4%) and burning (34.3%). The most common systemic symptoms were fatigue (15.2%) and headache (12.4%). The lesions usually appeared in the evening hours (24.8%). Twenty-five patients were waking up due to itching during the night. Some lesions were associated with physical activities. Systemic diseases accompanied the lesions in 12 patients (11%). In terms of etiological factors, 33 patients (22.5%) had infections. Food- related lesions were encountered in 14 (13%) patients. Thirty patients (28.5%) had history of medication use. Stress was detected in 37.1% of the patients; anxiety was diagnosed in 3% of patients. The stool was positive for parasites in 10 (9%) patients.
Conclusion: Acute urticaria is a benign disorder. Although the underlying cause of urticaria can not always be identified, infections and medications are the most common causes. A comprehensive and detailed history is very important to discover the underlying cause. The diagnostic tests
should be ordered according to the patient’s history. Conducting diagnostic tests without considering the medical history of the patient leads to waste of time and resources.

Amaç: Literatürde obezlerde görülen deri bulgularını inceleyen çalışmalar sınırlı olup ülkemizde bu konuda yapılmış çalışma yoktur. Hastanemiz dermatoloji polikliniğine başvuran obez hastalarda görülen deri bulgularını saptamayı ve obez olmayan hastalar ile karşılaştırmayı amaçladık.
Gereç ve Yöntem: Dermatoloji polikliniğine başvuran 300 obez ve 340 obez olmayan toplam 640 hasta çalışmaya alındı. Tüm
hastaların; sosyodemografik özellikleri, eşlik eden sistemik hastalık varlığı sorgulandı. Boy ve kiloları ölçülerek beden kitle indeksleri (BKİ) hesaplandı. Dermatolojik muayeneleri yapılarak, klinik bulguları kaydedildi. Veriler istatistiksel olarak değerlendirildi.
Bulgular: Çalışmaya alınan hastalar iki gruba ayrıldı. Çalışma grubu 300 obez hastadan oluşuyordu (229 kadın, 71 erkek, yaş ort: 45,89). Kontrol grubunda ise obez olmayan 340 hasta mevcuttu (160 kadın, 180 erkek, yaş ort: 38,99). Çalışma grubundaki hastaların yaş ortalaması ve kadın hastalarınn sayısı, kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı derecede daha fazlaydı (p<0,0001). Çalışma grubundaki saptanan en sık 5 hastalık sırasıyla; akrokordon (%53,3), plantar hiperkeratoz (%29,6), mantar infeksiyonları (%25,3), stria (%20,3) ve akantozis nigrikans (%15,3) idi. Çalışma grubundaki kadın hastalarda görülen mantar hastalıkları, variköz venler ve intertrigo, erkek hastalara göre istatistiksel olarak anlamlı derecede daha fazlaydı. Çalışma grubundaki hastalar içinde, spesifik deri bulgusu olan ve olmayanların BKİ’leri karşılaştırıldığında akrokordon, akantozis nigrikans ve plantar hiperkeratoz olanların BKİ’leri, bu hastalıklara sahip olmayanlara göre istatistiksel olarak anlamlı derecede daha fazlaydı.
Sonuç: Çalışmamızda obez hastalarda en fazla görülen ilk beş hastalık akrokordon, plantar hiperkeratoz, mantar infeksiyonları, stria ve akantozis nigrikans olarak saptanmıştır. Obezlerde deride oluşan patofizyolojik özelliklerin aydınlatılmasına yönelik çalışmalar, bu hastalıkların oluşumu ve tedavisi ile ilgili daha çok bilginin edinilmesine neden olacaktır.

Background: The relationship between systemic diseases and obesity is well-known, but the dermatological effects of obesity are ignored. In the literature, a few articles have appeared concerning the skin findings related to obesity. Our objective was to evaluate the skin findings in obese patients who applied to dermatology outpatient clinic and to compare obese and non-obese outpatients.
Material and Method: A total 640 patients (300-in study group, 340-in control group) were included in the study. All subjects were asked questions about socio-demographic features and presence of coexisting systemic diseases. Body mass index was calculated,
dermatologic examination was performed, and diagnosis was recorded. Data were evaluated statistically.
Results: Three-hundred obese patients (study group; 229 females, 71 males, mean age: 45.89 years) and 340 non-obese outpatients (control group; 160 females, 180 males, mean age: 38.99 years) were included in our study. There were more females in the study group and the mean age was higher than the control group. Most common skin findings of obese patients were: Skin tag (53.3%), plantar hyperkeratosis (29.6%), fungal infections (25.3%), striae (20.3%) and acanthosis nigricans (15.3%). Fungal infections, intertrigo, varicose veins and keratosis pilaris were more common in females than males in the study group. Within the study group, patients with skin tag, acanthosis nigricans and plantar hyperkeratosis had higher BMI.
Conclusion: Skin tag, plantar hyperkeratosis, fungal infections, striae and acanthosis nigricans were found to be the most common skin diseases in obese patients in our study. Studies related with pathophysiologic features of the skin of obese patients will give more information about the development and treatment of these diseases.

Amaç: Çalışmamızda molluskum pendulum hastalarında karbonhidrat metabolizması bozukluğu belirteçleri olarak kabul edilen kan şekeri yüksekliği, insülin direnci ve dislipidemi varlığı ile serum insülin benzeri büyüme faktörü (IGF-1) ve insülin benzeri büyüme faktörü bağlayıcı protein (IGFBP-3) düzeylerinin hastalığın etyopatogenezindeki olası rolünü saptamayı amaçladık.
Gereç ve Yöntem: Çalışmaya 45 molluskum pendulum hastası ve kontrol grubu olarak yaş, cinsiyet ve beden kitle indeksi uyumlu 45 sağlıklı birey alındı. Tüm molluskum pendulum hastalarının dermatolojik incelemeleri yapıldı, insülin direnci HOMA-IR yöntemiyle değerlendirildi. Katılımcıların serumlarında açlık kan şekeri, tokluk kan şekeri, açlık insülin, tokluk insülin düzeyleri, lipid profili, serum IGF-1 ve IGFBP-3 düzeyleri ölçüldü.
Bulgular: Molluskum pendulum hasta grubunda tokluk kan şekeri, açlık insulin, tokluk insulin değerleri ve HOMA-IR değeri kontrol grubuna göre anlamlı olarak yüksek bulundu (sırasıyla p=0,037, p=0,027, p=0,03, p=0,021). Serum IGF-1 ve IGFBP-3 düzeyleri hasta grubunda kontrol grubuna göre anlamlı olarak düşüktü (sırasıyla p=0,008, p=0,001). Açlık kan şekeri ve lipid profili hasta grubu ve kontrol grubunda farklılık göstermedi. Hasta grubunda 3 hastada (%6,7) DM, 6 hastada (%13,3) bozulmuş glukoz toleransı saptandı. Kontrol grubunda ise 1 kişide (%2,2) bozulmuş glukoz toleransı saptanmış olup DM saptanmadı. Molluskum pendulum sayısı ile açlık kan şekeri, tokluk kan şekeri, açlık insulin, tokluk insulin, Homeostazis Model Assesment (HOMA-IR), trigliserid ve total kolesterol düzeyi arasında istatistiksel olarak anlamlı doğru orantılı bir ilişki saptandı.
Sonuç: Molluskum pendulumlu hastaların kan şekeri düzeylerinin ve insulin direnci varlığının mevcut veya ileride oluşabilecek DM açısından araştırılmasının gerekli olduğu; lezyon sayısı fazla olan hastaların DM ve glukoz intoleransının yanında ayrıca hiperlipidemi açısından araştırılması gerektiği düşünüldü. Serum IGF-1 ve IGFBP-3 düzeylerinin molluskum pendulum etyopatogenezinde rol oynamadığı sonucuna varıldı.

Background and Design: High blood sugar level, insulin resistance and dyslipidemia are accepted to be indicators of impaired
carbohydrate metabolism. The potential role of these markers as well as the serum levels of insulin growth factor (IGF-1) and insulin growth factor binding protein (IGFBP-3) in the pathogenesis of molluscum pendulum were investigated in this study.
Materials and methods: Forty-five molluscum pendulum patients and 45 age-, sex- and body mass index-matched healthy individuals as controls were enrolled in the study. Evaluation included dermatological examination, measurement of insulin resistance using HOMA-IR method, lipid profile, fasting blood glucose, postprandial blood glucose, fasting insulin, postprandial insulin, serum IGF-1 and IGFBP-3 levels.
Results: Postprandial blood glucose, fasting insulin, postprandial insulin and Homeostazis Model Assesment (HOMA-IR) levels of molluscum pendulum patients were statistically higher than those of controls (p=0.037, p=0.027, p=0.03, p=0.021 respectively), whereas serum IGF-1 and IGFBP-3 levels were significantly lower than those of controls (p=0.008, p=0.001). There was no difference in fasting glucose and lipid profile between the two groups. Three patients (6.7%) had DM and one patient (13.3%) had impaired glucose tolerance. Only one participant from the control group (2,2%) had impaired glucose tolerance. The number of molluscum pendulum lesions correlated with fasting glucose, postprandial glucose, fasting insulin, postprandial insulin, HOMA-IR, total cholesterol and triglyceride levels.
Conclusion: Molluscum pendulum patients should have blood glucose and insulin resistance measurements done and be followed up for DM. Patients with multiple lesions need to be evaluated for lipid problems. We suggest that serum IGF-1 and IGFBP-3 levels have no role in the pathogenesis of molluscum pendulum.

Amaç: Akral melanositik nevüsler anatomik yerleşimlerinden dolayı diğer bölgelerdeki nevüslere göre değişik dermoskopik özellikler göstermektedir. Bu bölgelerde yerleşmiş melanositik nevüslerin, erken dönem akral melanomdan ayırt edilmesi zor olabilir. Bu yüzden benin akral melanositik nevüslerin dermoskopik paternlerinin bilinmesi önemlidir. Bu çalışmanın amacı, akral melanositik nevüslerin dermoskopik paternleri ve dağılım özelliklerini incelemektir.
Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada, 131 hastaya ait 196 akkiz akral melanositik nevüs geriye yönelik olarak değerlendirildi. Hastaların yaş ve cinsiyet gibi demografik özellikleri ile nevüslerin lokalizasyonları ve patern özellikleri kaydedildi.
Bulgular: Çalışmaya alınan 131 hastanın 77’si kadın (%58,7), 54’ü (%41,3) erkekti. Nevüslerin 92’si (%46,9) avuç içinde, 104’ü (%53,1) ayak tabanında bulunuyordu. Akral nevüslerin lokalizasyonları sırasıyla iç arkus (%20), parmak (%18,4), hipotenar (%12,8), orta bölge (%12,8), tenar (%11,7), dış arkus (%10,2), metatars (%8,7) ve topuk (%5,6) idi. En sık görülen patern paralel oluk paterni idi (%40,8). Görülen diğer dermoskopik paternler sırasıyla homojen (%15,8), kafes benzeri (%11,7), fibriler (%9,7), globuler (%9,7), retiküler (%5,6), tipik olmayan (%3,6), malinite şüphesi olan (%2,0) ve geçiş paterni (%1) idi. Paralel oluk paterni, fibriler patern ve homojen patern sırasıyla en sık parmaklarda, dış arkusta ve iç arkusta görüldü (sırasıyla p<0,01, p<0,01, p=0,02). Malinite şüphesi olan dört lezyon (%2,0) eksize edildi ve dermal nevüs, displastik nevüs, kompound nevüs ve malin melanom olarak tanı aldı.
Sonuç: En sık görülen üç patern sırasıyla paralel oluk, homojen ve kafes benzeri patern idi. Nevüsler en sık ayak iç arkusunda yerleşim gösteriyordu. Paralel oluk paterni en sık parmaklarda, fibriler patern ve homojen patern ise sırasıyla en sık dış arkusta ve iç arkusta görülmüştür.

Background and Design: Compared to nevi in other regions, acral melanocytic nevi have special dermoscopic features due to their anatomical localizations. It may be difficult to distinguish the melanocytic nevi in these regions from early acral melanoma. For this reason, it is important to know the dermoscopic patterns of acral melanocytic nevi. Our aim was to evaluate the dermoscopic
patterns and distribution features of acral melanocytic nevi.
Material and Method: One hundred ninety-six acquired acral melanocytic nevi of 131 patients were evaluated retrospectively in this study. The demographic features such as age and sex, localization and pattern of nevi were recorded.
Results: Of the 131 patients, 77 (58.7%) were female and 54 (41.3%) were male. Of all nevi, 92 (46.9%) were present on the palms, 104 (53.1%) were present on the soles. The localizations of acral nevi were as follows: inner arch (20%), finger (18.4%), hypothenar (12.8%), middle region (12.8%), thenar (11.7%), outer arch (10.2%), metatarsal region (8.7%) and heel (5.6%). The most common dermoscopic pattern was parallel furrow pattern (40.8%). The other patterns seen were homogeneous (15.8%), latticelike (11.7%), fibrillar (9.7%), globular (9.7%), reticular (5.6%), nontypical (3.6%), the pattern suggestive of malignancy (2.0%) and transition pattern (1%). Parallel furrow pattern, fibrillar and homogenous patterns were significantly more frequent on fingers, inner arch and outer arch, given in decreasing order (p<0.01, p<0.01, p=0.02, respectively). The four lesions suggestive of malignancy (2.0%) were excised and diagnosed as compound nevus, dermal nevus, dysplastic nevus and malignant melanoma.
Conclusion: The three most frequently observed patterns were parallel furrow, homogenous and latticelike patterns, in decreasing order. The nevi were most frequently located on the inner arch. Parallel furrow pattern was mostly located on the fingers, fibrillar pattern and homogenous pattern were mostly seen on the outer and inner arches, in decreasing order of frequency.

Amaç: Bu retrospektif araştırmada alerjik kontakt dermatit (AKD) tanısı ile takip edilen 304 olgunun Avrupa Standart Seri ile uygulanan yama testi sonuçları değerlendirildi. Çalışmanın amacı AKD tanılı olgularda farklı duyarlandırıcalara karşı pozitif reaksiyonların sıklığını bulmak, cins ve yaş farklılıklarını tespit etmek idi.
Gereç ve Yöntem: Kliniğimize Ocak 2003-Aralık 2008 tarihleri arasında başvuran, AKD düşünülerek 22 maddelik Avrupa Standart Serisi ile yama testi uygulanan 195’i (%64,1) kadın, 109’u (%35,9) erkek toplam 304 olgu değerlendirildi. Test sonuçları uygulamadan 48 ve 72 saat sonra Uluslararası Kontakt Dermatit Araştırma Grubu’nun önerisine göre okundu.
Bulgular: Alerjik kontakt dermatit lezyonları en sık ellerde (%65,5) saptandı. Doksan beş olguda (%31,3) bir veya daha fazla maddeye karşı pozitif reaksiyon elde edildi. En sık duyarlandırıcının nikel sülfat (%14,8) olduğu, bunu kobalt klorid (%9,2), potasyum dikromat (%6,6), peru balsamı (%3,6), koku karışımı (%3,3), merkaptobenzotiazol (%3) ve kolofoninin (%2,3) takip ettiği görüldü. Nikel sülfat ile pozitif reaksiyon veren olgular çoğunlukla genç yaş grubundaki kadınlardı. Formaldehit ile hiçbir olguda pozitif reaksiyon görülmezken, lanolin, merkapto karışımı, epoksi reçinesi, paraben karışımı ve kuaterniyum-15 gibi maddeler nadir alerjen olarak saptandı. Pozitif reaksiyon veren olguların %51,6’sında sorumlu alerjen Avrupa Standart Serisi kullanılarak bulundu.
Sonuç: Bu araştırma ülkemizde olduğu gibi bölgemizde de metal ve koku karışımına bağlı duyarlanma oranının halen yüksek ve genel olarak kadınlarda erkeklerden daha fazla olduğunu göstermesine rağmen, olgu sayısının fazla olduğu çok merkezli prospektif araştırmalar ülkemizde Avrupa Standart Serisinin yeterliliğini daha iyi ortaya koyacaktır.

Background and Design: In this retrospective study, patch test results of 304 patients with allergic contact dermatitis (ACD), who were tested with the European Standard Series, were evaluated. The aim of the study was to determine the frequency of
positive reactions to different sensitizers in patients with ACD and to identify sex and age differences.
Material and Method: We evaluated a total of 304 patients (195 (64.1%) female and 109 (35.9%) male) who applied to our clinic between the period of January 2003 and December 2008 and who were tested with patch test with the consideration of ACD. Patch test results were assessed according to the International Contact Dermatitis Research Group at 48 and 72 hours after initial application.
Results: Lesions of ACD were found to be most frequent on the hands (65.5%). A total of 95 (31.3%) patients had one or more positive patch test reactions. The most common allergens were nickel sulfate (14.8%) followed by cobalt chloride (9.2%), potassium dichromate (6.6%), balsam of Peru (3.6%), fragrance mix (3.3%), mercaptobenzothiazole (3%) and colophonium (2.3%). Positive reactions to nickel sulfate were more common among women, especially those in younger group. Frequency of contact allergy to lanolin, mercapto mix, epoxy resin, paraben mix and quaternium-15 were relatively low, while no positive reaction was obtained to formaldehyde in any case. In 51.6% of patients with positive reaction, the responsible allergen was detected by testing with the European Standard Series.
Conclusion: Although this study shows that sensitization rate to metals and fragrance are still high in our region, as well as in our country, and are more frequent in females than in males, future prospective multicenter studies with large number of patients would point out the adequacy of the European Standard Series in our country.

Amaç: Alopesi areata ani saç kayıpları ile seyreden kronik inflamatuvar bir hastalıktır. Emosyonel stresle ilişkili psikopatolojilerin ve strese duyarlılığı arttıran kişilik özelliklerinin alopesi areata ile ilişkisi olabileceğini düşündüren kanıtlar mevcuttur. Bu çalışmada, alopesi areata hastalarında ve sağlıklı kontrollerde anksiyete ve depresyon belirtilerinin şiddeti ile aleksitimik özelliklerin düzeyinin karşılaştırılması amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntem: Elli alopesi areata hastası ile 30 sağlıklı gönüllüden oluşan katılımcılar Beck depresyon ölçeği, Beck anksiyete ölçeği ve Toronto aleksitimi ölçeği skorları ile karşılaştırılmıştır.
Bulgular: Hasta ve kontrol grupları arasında anksiyete belirtilerinin şiddeti ve aleksitimik özelliklerin düzeyi bakımından istatistiksel olarak anlamlı farklılık bulunmadığı gözlenmiştir (sırasıyla p=0,053 ve p=0,120). Hastaların sergilediği depresif belirtilerin şiddeti sağlıklı kontrollere göre istatistiksel olarak anlamlı yüksek bulunmuştur (p=0,010) ve depresif belirtilerin şiddeti ile mevcut alopesi areata atağının süresi arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki bulunmadığı gözlenmiştir (p=0,873).
Sonuç: Klinik takip sürecinde tüm alopesi areata olgularının psikiyatrik muayenesinin de yapılması önerilmektedir.

Background and Design: Alopecia areata is a chronic inflammatory disease characterized by sudden hair loss. Existing evidence suggests that alopecia areata may be associated with personality traits altering the susceptibility to stress and psychiatric conditions associated with stress. The aim of this study was to compare the intensity of depressive and anxiety symptoms and the level of alexithymia in patients with alopecia areata and healthy control subjects.
Materials and methods: Fifty patients with the diagnosis of alopecia areata and 30 healthy volunteers were compared in terms of scores of Beck depression inventory, Beck anxiety inventory, and Toronto alexithymia scale.
Results: There were no statistically significant differences between alopecia areata cases and healthy controls regarding intensity of anxiety and level of alexythimia (p=0.053 and p=0.120, respectively). The intensity of depressive symptoms exhibited by alopecia areata patients was found to be significantly higher than that in healthy controls (p=0.010) and there was no statistically significant relationship between intensity of depressive symptoms and duration of the current alopecia areata episode (p=0.873).
Conclusion: It is suggested that psychiatric evaluation should also be performed in all alopecia areata cases during the clinical
follow-up period.

Amaç: Atopik dermatit (AD) etyolojisinde ve hastalık alevlenmesinde Malassezia cinsi mayaların rolü olduğu bildirilmektedir. Bu çalışmada atopik dermatitli hastalarda derideki Malassezia yükünü göstermek için geliştirilen, kültürden bağımsız bir moleküler yöntem sunulmaktadır.
Gereç ve Yöntem: Üç farklı (hafif, orta, ciddi) klinik evredeki atopik dermatitli hastaların Malassezia kolonizasyon oranları, kantitatif gerçek zamanlı polimeraz zincir reaksiyonu (kGZ-PZR) kullanılarak incelenmiştir. Kırk-yedi (47) atopik dermatitli hasta, ve 75 erişkin sağlıklı birey çalışmaya dahil edilmiştir. Hastaların ve sağlıklı grubun yüz ve boyunda lezyon olan ve olmayan bölgelerinden deri kepek örnekleri flastere yapıştırılarak alınmıştır. Flastere yapışan kepek örneklerinden fungal DNA izole edilmiş ve Malassezia DNA’sının gösterilmesi için GZ-PZR işlemine alınmıştır.
Bulgular: Olgu sayısı 47 hasta, 75 sağlıklı birey olmak üzere (62 kadın, 60 erkek) 122’dir. Kantitatif analizlere göre Malassezia kolonizasyonu AD ve sağlıklı grup arasında farklı bulunmamıştır. Ciddi AD’i olan grup ile orta veya hafif AD’i olan gruplar arasında Malassezia yükü açısından bir fark gösterilememiştir (p=0,409).
Sonuç: Çalışmamızın başında, daha önceki Japon çalışmalarında gösterilen Malassezia yükü ile AD arasındaki ilişkiyi bulmayı amaçlamamıza rağmen, çalışma sonunda Türk AD grubunda sağlıklı gruptan farklı bir fungal yük bulunmamıştır. Ancak, deri hastalıklarının patogenezinde mikroorganizmaların rolü konusunda çalışmalara devam edilmelidir.

Background and Design: Atopic dermatitis (AD) is a multifactorial disease in which Malassezia species are also considered to be one of the factors that exacerbate AD. We have developed a culture-independent method for analyzing cutaneus Malassezia load in patients with atopic dermatitis.
Materials and Methods: The diversity of Malassezia flora in Turkish patients with atopic dermatitis of three different clinical severities (mild, moderate, and severe) were compared using quantitative real time polymerase chain reaction (qRT-PCR) method. Fourthy-seven individuals with AD and seventy-five adult healthy individuals were sampled in this study. Skin samples were collected by stripping the face and neck of each subject. Fungal DNA extraction was performed and the detection of Malassezia DNA by real-time PCR was conducted.
Results: Total number of patients was 122, including 47 patients and 72 healthy controls (62 female, 60 male). Quantitative analysis of Malassezia colonization in the AD group and healthy control group was not significantly different between the AD and healthy control groups. In patients with severe AD, Malassezia colonization was not different that in mild and moderate AD patients and healthy individuals, and the differences among them were not statisticaly significant (p=0.409).
Conclusion: We could not find any difference in our patient group in terms of Malassezia colonization rate, although we had hypothesized. We could not show a fungal factor for the severity of the disease in AD patients. Japanese authors showed such a kind of relationship in the past. Besides, skin diseases should be evaluated carefully for the presence of microorganisms as an important factor of pathogenesis of the disease.

Eritema multiforme (EM) özellikle akral bölgelere yerleşim gösteren, tipik olarak hedef benzeri eritemli makül ve papüllerle karakterize mukokutanöz bir deri hastalığıdır. Klinik olarak klasik, rekürren ve persistan tip olarak 3 alt grupta sınıflandırılmaktadır. Persistan eritema multiforme (PEM), sürekli görülen tipik EM lezyonları ve eritematöz papül- plaklar, hedef tarzı lezyonlar, büller ve nekrotik lezyonlar gibi atipik deri ve mukoza lezyonları ile karakterize EM’nin nadir bir varyantıdır.
Burada persistan eritema multiforme tanısı konulan ve asiklovir tedavisi ile düzelen 30 yaşında bir kadın hasta sunuyoruz. Ek olarak, olgumuz Türkiye’de rapor edilen PEM’li ilk olgudur.

Erythema multiforme (EM) is a mucocutaneous disease characterized by the typical target-like erythematous papules and plaques especially localized on the acral regions. It is classified clinically into three subgroups as classical, recurrent and persistent type. Persistent EM (PEM) is a rare variant of EM characterized by the continuous appearance of typical EM lesions and atypical cutaneous or mucosal lesions such as erythematous papules-plaques, targetoid lesions, blistering and necrotic lesions. PEM can be induced by viruses or some malignant and inflammatory underlying diseases although there are some idiopathic cases.
Here, we report a 30-year-old woman who was diagnosed as PEM and responded well to treatment with acyclovir. In addition, our case is the first reported case with PEM in Turkey.

Şeyletielloz (şeyletiella dermatiti), tüm dünyada, kedi, köpek ve tavşanlarda yaygın olarak bulunan cheyletiella akarlarının neden olduğu bir dermatittir. Doğal konağı kediler olan ‘Cheyletiella blakei’, özellikle evde beslenen infeste kedilerle yakın teması olan insanlarda infestasyona yol açar. İnsanlarda şeyletiellozis tanısı doktor veya veterinerin şüphelenmesi ve hayvanda akarların gösterilmesi ile konur. Şeyletiellozisten şüphelenilmez ise, parazitoz delüzyonu sanılabilir ve uzun süre tanı alamayabilir. Kırk sekiz yaşında kadın hasta, polikliniğimize, karında, göğüste, kollar ve uyluk ön yüzlerinde kaşıntılı, kırmızı renkli papüllerle başvurdu. Üç günlük topikal kortikosteroid tedavisinin ardından şikayetleri gerilemeyen hastada daha detaylı anemnez ve incelemeler sonucunda şeyletiellozdan şüphelenildi. On beş gün önce evde beslemeye başladığı kedinin veteriner muayenesinde şeyletiella akarlarının tespit edilmesi ile tanı doğrulandı. Şeyletiella dermatiti çok nadir olmamasına rağmen dermatologlar tarafından iyi bilinmeyen bir dermatoz olması nedeniyle çoğu olguda tanı konulamamaktadır. Bildiğimiz kadarıyla ülkemizde daha önceden bildirilmiş şeyletiella dermatiti olgusu bulunmamaktadır. Bu nedenle olgunun burada sunulması uygun görüldü.

Cheyletiellosis (cheyletiella dermatitis) is a dermatitis caused by cheyletiella mites that are seen more commonly in cats, dogs and rabbits all over the world. Cheyletiella blakei, which is naturally hosted by cats, causes infestations in people, especially who are in close contact with infested cats. The diagnosis of cheyletiellosis in humans is established by the suspicion of physician or veterinarian and demonstration of the mites in cats. If not suspected, cheyletiellosis may be thought as delusions of parasitosis and may be undiagnosed. A 48-year-old woman presented to our clinic with red, pruritic papules on the chest, abdomen, arms and anterior thighs. There was no remission of the complaints of the patient after 3 days of topical corticosteroid treatment. Following more detailed examination and medical history, cheyletiellosis was suspected. The diagnosis was confirmed by a veterinary control of the cat that the women had started feeding at home about 15 days ago. Although cheyletiella dermatitis is not uncommon, most cases are undiagnosed because it is not a well-known dermatosis by dermatologists. As far as we know, there is no previously reported cheyletiella case in our country.

Milia en plak (MEP) eritemli zemin üzerinde multipl milia benzeri kistlerle karakterize ve histolojik olarak multipl keratin kistleri özelliği gösteren son derece nadir bir milia formudur. Etyolojisi tam olarak bilinmemektedir. Genellikle orta yaş kadınlarda ve özellikle baş-boyun bölgesinde görülür. Tanımlanan vakaların çoğu daha çok retroauriküler bölge, göz kapakları ve burun bölgesine lokalizedir. Literatürde aurikula içinde tanımlanan olgu bulunmamaktadır. Bu yazıda 71 yaşında kadın hastada aurikula içinde dış kulak kanalında klinik ve histopatolojik olarak tanımlanan bilateral milia en plak olgusu güncel literatür bilgileriyle sunulmuştur.

Milia en plaque (MEP) is an extremely rare form of milia that is characterized by a number of milia-like cysts on an erythematous base and histologically exhibits features of keratin cysts. The etiology is not exactly known. MEP is generally seen among middle-aged women and especially on the head and neck region. Many of the diagnosed cases are localized in the retroauricular region, eyelids and the nose region. To date, no case of MEP in the auricula has been reported in the literature. In this article, we present the case of a 71-year-old female patient clinically and histologically diagnosed with bilateral auricular milia en plaque (in the external ear canal) in the light of current literature.

Büyük taklitçilerden birisi olan kutanöz sarkoidoz hala patogenezi tam olarak anlaşılamamış ve klinikte çok farklı şekillerde karşımıza çıkabilen bulmaca gibi bir klinik antitedir. Elli sekiz yaşında kadın hasta 35 yıl önce oluşan skarlarda 5 aydır ortaya çıkan kabarma yakınması ile polikliniğimize başvurdu. Dermatolojik muayenede farklı bölgelerdeki skarlarda kabarıklık şeklinde lineer bakır kırmızı-morumsu plaklar ve diaskopide elma jölesi bulgusu tespit edildi. Alınan punch biyopsinin histopatolojik incelemesinde non-kazeifiye multifokal granulomatöz yapılar tespit edildi. Olguya yapılan incelemeler sonucunda evre I akciğer tutulumlu kutanöz skar sarkoidozu tanısı konuldu. Başlanan topikal takrolimus tedavisi ile altıncı haftadaki kontrolde lezyonlarda belirgin gerileme gözlendi ve 5 ay sonra nüks saptanmadı. Eski skarlarda infiltrasyon ile başvuran hastalarda skar sarkoidozu akla gelmesi gereken bir tanıdır ve mutlaka histopatolojik inceleme ile doğrulanmalıdır. Benzer hastalar sistemik tutulum açısından ayrıntılı inceleme yapıldıktan sonra kutanöz sarkoidoz için literatürde genelde bildirilen sistemik kortikosteroid yerine topikal takrolimus ile güvenli ve etkili bir şekilde tedavi edilebilir.

As a great imitator, sarcoidosis is a puzzling clinical entity that can present with diverse clinical pictures and its pathogenesis is still unknown. A 58-year-old woman applied to our outpatient clinic with a complaint of swelling of scars in her body present for 5 months and her scars were present for 35 years. On dermatological examination, enlargement of scars was observed in different areas of the patient’s body and these were seen as linear copper red–violaceous plaques with apple-jelly sign on diascopy. Histopathological examination of a punch biopsy specimen revealed non-caseating granulomatous structures. Following detailed examinations, the case was diagnosed as having scar sarcoidosis with stage I lung involvement. Significant regression of lesions was detected at 6th week follow-up examination after commencement of topical tacrolimus treatment and there was not any relapse of the lesions after 5 months of treatment. The diagnosis of scar sarcoidosis should be remembered in cases who apply with the finding of infiltration of old scars and this diagnosis must be confirmed by using histopathological examination. Instead of using systemic corticosteroids, which is reported frequently for the treatment of cutaneous sarcoidosis in the literature, such cases can be treated safely and effectively with topical tacrolimus following a detailed examination for detection of systemic involvement.